3 persoonlijke verhalen over het blauwe glas, deel van mijn jeugd
Hoe verloopt je leven? Welke invloed heb je op je eigen leven? Hoe leef je een leven wat een ander verwacht ? Soms is het blauw zo blauw.
Ik kijk in de spiegel en zie het blauw in groen veranderen. Dat is het effect van de kleuren, die ik draag, ze laten mijn ogen groen zijn.
Ik weet niet wat vertrouwder aanvoelt, blauw of groen. Blauw hoort bij mij.
En dan sta ik in Duitsland, in de Eifel, het familiehuis wat mijn vader heeft gekocht. Het werkt niet zo, als je geen familie bent met elkaar, mijn vader, zijn minnares – oh nee wat bleek zijn vrouw – en mijn 2 zussen, dan helpt een huis ook niet.
Ik ga hier 3 weken zijn, voor het eerst alleen op pad. Alleen zijn, al een zijn. Het zal allemaal wel. Er is teveel gebeurd, ik kan het beter laten rusten en genieten. Genieten van de natuur, de wandelingen, de rust, de vrijheid.
In mijn rondtocht door het huis kom ik een blauwe vaas, in de vorm van een wijnglas, tegen. Het roept iets op, maar ik weet niet wat. Ik kijk ernaar en zie op de onderkant een sticker van een kunsthandel in Alkmaar. En dan komt het binnen…
4 jaar later ben ik weer in het huis, niet om er te verblijven, maar om op te ruimen. De woning is verkocht, mijn vader is overleden, een tijdperk eindigt. Bijna alle spullen kunnen blijven staan, alles wordt overgenomen. Dat is maar goed ook, want wat moeten wij ermee? De blauwe vaas/het wijnglas kom ik tegen. Ik pak het glas zorgvuldig in en kies ervoor om het mee te nemen naar mijn eigen huis in Zutphen. Mijn plek zonder mijn kinderen, die bij hun vader zijn blijven wonen, zonder mijn ex-man. Mijn eigen plek.
Aan het glas hangt de herinnering van mijn ouders, mijn geboorte, mijn zijn en alles wat daarna is gebeurd.
Geboren worden in een huis dat niet mijn moeders huis was. Verhuizen in zoveel huizen, omdat niets thuis is. Ervaren dat de nep, het toneel, de spanning iets met mij doet. Ik probeer het goed te doen, maar ik zie mijn moeders blik mij volgen. Ook als mijn vader in de weekenden bij ons thuis kwam. Zij waren immers al gescheiden, maar konden niet met, maar ook niet zonder elkaar. Ze hadden beiden ook een onzichtbaar leven, vooral mijn vader heeft gekozen voor altijd de halve waarheid vertellen.
Lastige spanningen waar ik uitgestapt ben. Bij herhaling.
Het glas staat vandaag en de rest van mijn leven op mijn kast, het blauw heeft een mooie glans. Het heeft een plek. Zij hebben allebei hun best gedaan, hun uiterste best. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat alles wat is gebeurd en zal gebeuren mij heeft gemaakt tot wat ik nu ben geworden.
Daar gaan de scherven van blauw glas niets aan veranderen.