Hoe verloopt je leven? Welke invloed heb je op je eigen leven? Hoe leef je een leven wat een ander verwacht ? Soms is het blauw zo blauw.

Ik zie het grote blauwe glas staan in de bungalow in Zaltbommel, land van Maas en Waal, waar ik met mijn gezin naar toe ben verhuisd in de hoop op herstel van mijn huwelijk. Het staat op een onopvallende plek, maar ik zie hem elke dag staan. De blauwe kleur verspreidt een kalme glans. Maar de herinneringen die deze vaas bij mij kan oproepen, brengen alleen maar onrust. Wat gaat vasthaken  in mijn hoofd. Ik stop ze weg. Ze horen bij het verleden, wat moet ik ermee? Ik kan het niet veranderen.

Als ik door het glas kijk, zie ik mezelf als 18-jarige jonge vrouw. Als een blij ei met mijn vier fijne vriendinnen werkend in het gordijnen-atelier aan de Laat. En in het weekend naar het strand en naar dansles. Oh, was die dansles er maar nooit geweest, hoe anders zou het zijn gegaan?

Op dansles bij Jack & Tiny Smit, een dansschool met naam in Alkmaar. Het was een onderdeel van mijn opvoeding om te kunnen stijldansen. Bijzonder als ik bedenk hoe mijn opvoeding was gegaan, langs de kindertehuizen voor uithuisplaatsing om me te beschermen tegen mijn vader en mijn broers. 

Het was thuis verwarrend en onveilig, bij wie kon ik terecht ? Mijn moeder keek wel en had altijd meteen haar oordeel klaar, maar verder niets.

Dansles met mijn vriendinnen, het was een bevrijding om dat te mogen doen, ik moest het zelf betalen maar ik vond het geweldig. Wervelen in mijn mooie jurken over de dansvloer in de armen van een jonge vent. Daar heb ik hem ontmoet, de liefde van mijn leven, zo dacht ik. Samen dansen, samen naar het strand, naar de film, het leven was een feest. En dan : Zwanger. Wat een schok voor mij. Mijn moeder had mij nog zo op het hart gedrukt, “Let op, jongens zijn maar op 1 ding uit.” Net of ik dat niet wist, ik had al ervaringen opgedaan thuis, maar daar sloot mijn moeder haar ogen maar voor.

Wat een klap in mijn gezicht. “Joh, weet je wel zeker dat het kind van mij is?” Harde woorden klonken door. “Je laat het maar weghalen, want ik ga er geen verantwoordelijkheid voor nemen” “Ik heb mijn opleiding voor me en dit kan ik er niet bij hebben.” Hij loopt weg van de bank in het park, daar zit ik dan. 

Overstuur en in tranen kom ik thuis. “Wat is er gebeurd?”, vraagt moeder. “Is het uit? Het was toch geen goede vent voor je, en er zijn er nog genoeg. Je bent zo jong en je hebt nog alle tijd nodig om je schuld aan ons af te betalen met kostgeld, dus ga de was strijken.” Mijn moeder ratelt maar door, voor ik het besef, schreeuw ik het uit: “Ik ben zwanger en hij wil er niets mee te maken hebben!” Mijn moeder valt stil. Op dreigende toon hoor ik haar zeggen: “Ik zal het eens met je vader erover hebben”

‘s Avonds krijg ik de preek over me heen: ik ben een schande voor de familie en van alles en meer wordt me voor de voeten gegooid. Ze sturen me weg, ik moet naar Amsterdam als het zichtbaar wordt. Een tehuis voor ongehuwde moeders in de Indische buurt.  Ik haak af in mezelf, maak een laadje in mijn hoofd en stop al het verdriet daarin. Er zijn er al zoveel, maar ik heb er goede sloten op gezet. 

Opeens zoekt Wim toch het contact, samen met zijn broer. Hij wil het kind wel adopteren, dus zo kunnen we het oplossen. Dan ben jij ervan af en groeit het wel op in gezin.” In blinde paniek, want ik voel me vast gezet in iets wat ik niet wil, besluit ik toch naar Amsterdam te gaan.

De laatste 4 maanden ben ik hier, behoorlijk stevig met een druk kind in mijn buik. Ik zit tussen de nonnen, die ook al bezig zijn met adoptie.  Ik blijf weigeren. “Ik ga mijn kind alleen opvoeden en met werk kan ik het wel regelen.” Inmiddels heeft de eigenaresse van het naaiatelier aangegeven, dat als ik terug wil komen, ik altijd welkom ben. Dus werk heb ik en een kamer ook, want mijn moeder heeft gezegd, “Als je dit kind toch wilt en je gaat werken, zal ik ervoor zorgen en kun je wonen in je eigen slaapkamer.”

Een meisje, hoe mooi kan het zijn ! Een prachtig meisje met grote blauwe ogen. Blauw, zo blauw.

En wie staat er binnen 2 dagen voor de deur, de broer. Opnieuw met de vraag, ik heb hem laten wegsturen door de non, die mij verzorgde. Ze moeten ermee stoppen, ik wil haar zelf opvoeden, en hoe ik dat ook ga doen, ik ga het doen. Thuis, het ritme van werken, zorgen voor de kleine meid – het gaat goed en het is fijn. De kleine is lief, rustig en heel bijdehand. Haar ogen zien alles, soms word ik bijna bang van het blauw. Ze wordt al bijna 1 jaar.

Vandaag ben ik overvallen door de vader van Wim, nou overvallen is niet het woord. Hij stond op de stoep, in pak met een bos bloemen en een grote knuffel voor de kleine.

Een man van veel en weinig woorden. “Wim neemt zijn verantwoordelijkheid voor jou, Regina, en voor zijn kind, jullie gaan trouwen.” Het was niet meest romantische aanzoek, wat ik me ooit had voorgesteld, maar goed. Hij stond erop dat alle poespas en kosten voor het huwelijk door hem werden betaald. Als Wim zijn diploma als B-verpleegkundige heeft, trouwen we in maart volgend jaar. Een echte bruiloft, maar eerst een echte verloving.

Schoorvoetend leggen we weer het contact met elkaar, we gaan het samen doen. OK.

Onze verloving was een feestje bij Koekenbier,  beide families waren er. Van de kleine wisten alleen zijn broer en vader en moeder. Zij vond dat het stilgehouden moest worden voor de andere kinderen. Haar wil is wet. Van mijn familie wist iedereen het, maar hield gewoon zijn mond.

We kregen een mooi blauw glas, ik weet helaas niet meer van wie. Het glas was als een groot wijnglas wel 60 cm hoog. Het glansde prachtig en kwam uit de Kunsthandel. Een bijzonder cadeau.

Ik sta er nu mee in mijn handen, ik geef het aan Wim. Ik verhuis met de kinderen terug naar Heiloo, hier in dit land van Maas en Waal is niets voor mij te zoeken. Ik neem het glas niet mee. Alles is niet wat het is. 

Mijn huwelijk, mijn dochters, mijn leven met hem, oma worden, een nieuwe man, alles is toneel. Als ik mijn deuren maar dichthoudt komt het ooit goed. Als ik niet zwanger was geweest, hoe anders was mijn leven gelopen. Als, Als, Als…..

Het blauw blijft mij achtervolgen in de ogen van mijn dochter. Ik kan er niet voor weglopen. Ik heb mijn best gedaan.